Weg van de pijn, wat het mij heeft gebracht

Een persoonlijk onderzoek
naar mijn eigen pijn

Boek: Weg van de pijn

Dit boek werd mij aangeraden na een periode met vage klachten die maar niet overgingen. Het gaat over hoe je pijn in je lichaam anders kunt benaderen. Geen pilletje tegen de pijn maar onderzoeken waar de pijn vandaan komt. 

Ik geloof ook altijd in de gedachten dat je lichaam je iets wil vertellen bij pijn:
Het begint met hoofdpijn omdat je je te druk maakt om je werk; je neemt een pijnstiller en gaat door…

Dan krijg je pijn in je schouders en nek; je laat je masseren, gaat naar de fysio, smeert er wat op en je gaat door…

En dan, ja waar eindigt het als je niet luistert.

Je lichaam begint met fluisteren, luister je meteen, ga je kijken waar de pijntjes of ongenoegen vandaan komen, dan kun je dat aanpakken en je leven verbeteren. Maar ga je door met het gedrag waardoor je je lichaam en geest overbelast, dan wordt de kwaal steeds erger, net zolang tot je moet luisteren (burn-out, rolstoel, kanker etc.).

Deze betekenis heb ik altijd al aan ziektes gegeven, alleen hier in het boek wordt het niet alleen een mooie, zingevende gedachte maar zit er een theorie achter die nog meer duidelijkheid geeft. En daar hou ik van!

Dat de pijn niet staat voor iets wat stuk is in je lichaam maar alleen maar naar boven komt om je te behoeden tegen emotionele pijn vind ik echt een eyeopener. Dat afwijkingen en beschadigingen in je lichaam niet altijd de redenen zijn voor de pijn. Vooral de “bewijzen” dat heel veel mensen op de scan een bepaalde lichamelijke afwijking hebben in bijvoorbeeld de rug maar lang niet iedereen daar last van krijgt in de vorm van een hernia. 

 Zelf vroeg ik me dat ook altijd af met bv kanker. Waarom het bij een tweeling met genetische aanleg niet zo is dat beide dan ook borstkanker krijgen. Waarom de ene wel en de andere niet? Ik heb daar ook altijd de betekenis aangegeven van onverwerkte boosheid en verdriet. Dit boek is voor mij een bevestiging van mijn eigen “spiriwiri-voelt zo -gedachten”.

Voor mij was die bevestiging ook heel belangrijk omdat ik wel “heel veel wist” en ook heel goed ben in dat door te vertalen naar anderen en daarin kan inspireren maar ik liet ook veel dingen bij mezelf liggen en dat werd voor mij nu echt heel duidelijk. Ik had ook nog werk te doen.

Deze tekst vond ik ook mooi: Genezen is herstellen en weer zo worden als je was. Maar vaak is ziekte transformerend. Eigenlijk wordt niemand meer zoals hij was. Wel word je een completer mens. Je wordt wijzer, liefdevoller, sterker en laat je masker vallen. Helen is het vinden van genade, liefde, vergeving, vrede. 

Nu volgt de wat meer nuchtere uitleg zoals ik het heb begrepen uit het boek:
Als je je bedreigd voelt dan wil je lichaam je beschermen; je lichaam reageert door zich aan te spannen, trekt zich terug, zet zich schrap, verstijfd, bevriest, vouwt zich in of trekt zich samen. Dit alles om het gevoel “verscheurd te worden” te voorkomen.

Dit gebeurt allemaal buiten je bewustzijn om, dus onbewust. In een gezonde situatie (denk aan dieren en kleine kinderen) ontlaad je jezelf weer door als het “gevaar” verdwenen is te gaan schreeuwen, huilen, trillen, springen etc. Maar vanaf de leeftijd dat je bewust wordt van je omgeving gebeurt dat 9 van de 10 keer niet… De spanning blijft in je lijf en de pijn wordt elke keer als je je weer bedreigd voelt nog een beetje erger. 

Doordat we ons overlevingssysteem negeren, de pijn van de bedreiging niet willen voelen, creëren we chronische pijn. Let wel op, met de pijn niet willen voelen wordt niet de fysieke pijn bedoeld maar de emotionele pijn waar de dreiging uit bestaat. Dat is in veel gevallen woede/boosheid, maar ook angst, verdriet en afwijzing kunnen deze reactie uitlokken.  Het ware probleem is dus niet de hernia, muisarm of andere chronische pijn maar waardoor is de pijn gestart?

In vele gevallen komt het uit een situatie van jaren geleden, je kunt denken aan pesten, mishandeling, heimwee, verlies, buitengesloten voelen, verlaten zijn, afwijzing. Maar ook situaties als ruzie, nare opmerkingen, veel zorgen hebben, spanning om een sollicitatie, moeilijk gesprek etc.

In je lichaam wordt in dat soort situaties een spanning opgebouwd om de dreiging niet te willen voelen, deze spanning uit zich in pijn waardoor een chronische klacht chronisch blijft. Dit patroon wat je toen hielp om de dreiging aan te kunnen zit je nu in de weg en is zelf de dreiging geworden.

De naam voor al deze klachten is TMS (Tension Myoneural Syndrome) ook wel PPD (psychological disorder)  en DPS (Diversion Pain Syndrome) genoemd. Al deze verschillende benamingen komen tot dezelfde conclusie. Het is een psycho fysiologisch proces waarbij een mild zuurstoftekort in je spieren, pezen en/of zenuwen klachten veroorzaakt. Het proces begint door psychische factoren (buiten je bewustzijn) waardoor het afleidingsmechanisme in werking gaat en klachten creëert ipv met de emoties aan de slag te gaan.

Daarnaast heeft de pijn ook te maken met je conditionering. Als je een keer pijn hebt ervaren bij een bepaalde handeling ga je of die handeling vermijden of verwachten dat er pijn komt. Het kan ook zijn dat je een verwachting hebt op een bepaald tijdstip (overdag wel of geen pijn) of periode (als ik ongesteld ben dan word ik ziek). Denk hierbij aan de law of attraction, ofwel de kracht van je gedachten. Dat werkt helaas 2 kanten op.

Voor mezelf zie ik hier ook wel een hele mooie in: Ik krijg altijd last van een plek onder op mijn voet als ik langer dan een uur loop (soms begint het al bij 30 minuten) en sporten is niets voor mij want ik ben niet lenig, heb geen conditie en altijd last van mijn nek etc. Maar ik kan wel uren dansen, me helemaal overgeven aan de flow en nergens last van hebben?!? Die overtuiging/gedachte klopt dus niet.

Het proces van TMS begint vaak met een trigger en dan wel door lichamelijke overbelasting als vallen, tillen, sporten etc. Onbewust is de behoefte aan pijn aanwezig om emoties niet aan te gaan en de focus en aandacht aan de pijn te kunnen geven zodat er geen ruimte meer is voor de emoties. Hoe meer je gelooft dat je echt iets lichamelijks hebt, hoe beter de afleidingsmethode werkt.

Met de grootste emotionele trigger voor TMS, de woede, kon ik niet zoveel. Ik heb nooit last van woede toch? Nee logisch als je de uitleg erbij pakt want ik heb pijn, die overschaduwt de opgestapelde boosheid die ik niet wil voelen. Maar is er dan ergens woede geweest in mijn leven? 

Als ik mijn herinneringen erbij pak zie ik eerder verdriet, verdriet om de afwijzing, het niet goed genoeg voelen etc…. Maar wacht even, waarom zeg ik verdriet? Ik was boos! Heel boos! En dat heb ik absoluut niet geuit, nee ik ben altijd leuk en gezellig dus boos past daar niet bij, verdrietig wel en gekwetst is ook passend maar boos zeker niet. Mmmm toch wat onderdrukte gevoelens denk ik nu achteraf…

Een mooie vergelijking hoe je spanning kan verminderen met uiten van boosheid in het boek vind ik met het “uit de kast komen”. Voor iemand die nog niet uit de kast is zit daar ongelooflijk veel spanning op, wat zullen ze wel niet van me vinden, houden ze dan nog van me, word ik wel geaccepteerd etc etc Maar op het moment dat iedereen het weet valt er vaak een grote last van de schouders en zijn alle nare scenario’s weg.

In mijn omgeving sta ik niet bekend als iemand met woede en boosheid, sterker nog, ik wist het zelf niet eens…Ik ben meer van harmonie, sussen, behulpzaam zijn, begrijpen, verantwoordelijkheidsgevoel, meelevend, relativerend, flexibel, aanpassend, intellectualiserend, en hardwerkend. Maar woedend? Nee, dat kwam in mijn woordenboek niet voor…

Het begrijpen van hoe TMS werkt is het belangrijkste voor het proces van helen, het doorzien van het afleidingsmechanisme, het te erkennen, begrijpen en te doorzien. Het is niet per se nodig om de oude emoties te herbeleven of eruit te laten komen, maar wel het inzicht in jezelf krijgen door onderzoek hoe je je gedrag kan veranderen. 

Daarnaast is het belangrijk om de diagnose en alle daarbij horende overtuigingen los te laten. Denk aan, als ik veel computer krijg ik last van mijn schouders, als ik lang sta krijg ik last van mijn rug etc. Ik ervaar slapeloze nachten, stijfheid, humeurigheid, overgewicht door de hormonen van de overgang. Dat verhaal werkt als een self fulfilling property. Wat als je het verhaal van TMS eens helemaal gaat omarmen, dat het niet allemaal een feit is, maar iets waar je zelf iets aan kunt doen, aan kunt werken?

Ik heb TMS en dat ga ik nu herstellen!!

TMS gaat niet over schuld, het is niet je eigen schuld dat je chronische pijn hebt gekregen want het gebeurt allemaal op het niveau van het onbewuste, maar je kunt wel zelf de controle terug nemen door het onbewuste uit te nodigen naar het bewuste. Niet iets waar iedereen om staat te springen, je onbewuste heeft niet voor niets alles vermomd met lichamelijke pijn, maar als je pijnvrij wilt zijn is dit de eerste stap!