Ontdek en ervaar zelf wat de kracht van je eigen adem jou kan brengen.
Is dit alles…. oehoehoe
“Is dit alles…?” De tekst van het nummer van Doe Maar gaat met regelmaat rond in je hoofd. Je bent de 40 al gepasseerd, “een kind, een huis, een auto en elkaar” en toch voel je je niet echt happy.
Je hebt het gevoel altijd alleen maar druk te zijn met alles wat je MOET. Je dagen zitten nokkie vol met werk, je gezin en alles thuis draaiend houden. En dan heb je ook nog het sociale “moeten” met je familie, vrienden en je partner.
De trein dendert maar door en er blijft gewoon geen tijd meer over om erachter te komen wat jij nu eigenlijk wilt.
Herken je dit?
“De koelkast is leeg, mijn sportkleding is niet gewassen, wat eten we vandaag, waar is mijn gymtas?” Dit lijkt de hele dag zo door te gaan maar hoezo is dat jouw probleem geworden? Kunnen ze zelf niet eens wat doen? Iedereen komt altijd maar bij jou met alle vragen en je weet niet hoe je van die “altijd-klaarstaan-rol” af komt.
Ook op je werk gaat het zo. Je vult alle diensten op van mensen die ziek zijn, jij bent degene die de personeelspot beheert en al die K-klusjes die iedereen altijd laat liggen belanden automatisch op jouw bureau. Je neemt je elke keer voor om niet te reageren als er gevraagd wie een taak op zich neemt, of om ook eens gewoon NEE te zeggen. En weer betrap je jezelf erop dat alweer JA hebt gezegd uit een automatisme, want als jij het niet doet…
Je baalt van jezelf dat je overal en altijd weer doet wat anderen van je verwachten. Het lijkt soms wel dat als jij er niet bent alles in gaat storten! Want tja, wie regelt dan het cadeautje voor die jarige collega, wie doet dan de was, wie zorgt er voor brood in de vriezer en wie regelt het formulier voor schoolreisjes.
Dit heeft je heel lang een goed gevoel gegeven het gevoel van “nodig zijn”, maar je krijgt er al meer een hekel aan en voelt je regelmatig een sloof.
Hierdoor reageer je je af op je kinderen, die oke wel wat luid maar gewoon aan het spelen zijn. Je man krijgt de wind van voren als ie vraagt “wat gaan we eten” en ontspannen een boekje lezen lukt al helemaal niet meer omdat je zo opgefokt bent.
Zelfs als je een keertje beslist om met vriendinnen een dagje weg te gaan dan nog ben je die “Truus” die het zo voorbereid dat niemand er last van heeft. Het eten staat klaar, de was is gedraaid, de kinderen worden opgevangen dus nu heb je het “verdiend” om tijd voor jezelf te nemen. En dan nog staat je telefoon aan en krijg je de hele tijd berichtjes van het thuisfront. Je lijkt wel gek!
Je houdt echt van je gezin en werk hoor, maar af en toe wil je gewoon alles wel eens laten klappen, de boel de boel laten, kijken of ze door hebben hoeveel jij wel niet doet! Maar wat zullen ze daar dan van vinden, hoe doen anderen dat toch? Het lijkt wel of iedereen gewoon doet wat ie wil en zich niet aanpast, behalve jij!
Als anderen vrouwen gewoon NEE zeggen tegen dit soort dingen dan ben je stiekem jaloers, jij zou ook wel meer willen kiezen voor jezelf en doen wat je leuk vindt… Je merkt dat je steeds meer ontevreden wordt met je ogenschijnlijk prima leventje want dit is toch écht niet het leven waar je bewust voor hebt gekozen! Hoe ben je hierin beland en vooral hoe kom je hier weer uit!
Wil je zo echt doorgaan?
Laat je je leven zo nog langer doorsukkelen, misschien nog een jaar of 10 tot echt niemand je meer nodig heeft en je jezelf eindelijk toestemming geeft om nee te zeggen?
Intussen moe, ontevreden en verdrietig over hoe je leven is gegaan. Boos op jezelf dat je gezin nooit die leuke spontane vrouw heeft leren kennen die je vroeger was en die het toch allemaal anders wilden doen en balend dat je niet het lef had om er iets aan te veranderen.
Vervreemd van je man die je toch al lang niet meer de vrolijkste vindt en voor je kids ben je die moeder die steeds maar loopt te zeuren…
Of trek je nu direct aan de noodrem en duik je het diepe in, om eens echt tijd voor jezelf te nemen, te voelen en te ervaren waarin jij andere keuzes wilt gaan maken?
